به گزارش آوای نشاط گاهی با آدم‌هایی روبرو می‌شویم که اگر برای دقایقی از درگیری و مشغله‌های ذهنی خود دور شویم و بدون نگاه‌های تحقیرآمیز به آنها نگاه کنیم، تضاد روحی و جسمی که از بدو تولد درگیر آن بوده‌اند را به جای سیلی از قضاوت‌ها درک خواهیم کرد.
از نظر علم روان شناسی ترنس‌سکشوال، ملال یا نارضایتی جنسی تلقی می‌شود. حالتی که فرد به طور مستمر از جنسیت خود ناراضی است. این افراد با وجود وضعیت آناتومیک جنسی طبیعی مردانه یا زنانه، اعتقاد دارند که نه تنها از لحاظ بیولوژیک بلکه به لحاظ روانشناختی و گروه‌بندی اجتماعی زنان و مردان عضوی از جنس مخالف هستند.
آنچه می‌خوانید پرسش و پاسخی مفصل با شقایق جابرزاده- مدرس دانشگاه و روان درمانگر در مورد ملال جنسی ترنس سکشوال است.
-نقش خود افراد در به وجود آمدن این ملال جنسی چیست؟
این موضوع کاملا بیولوژیک است. همانقدر که افراد در انتخاب جنسیت‌شان در بدو تولد نقش دارند تراجنسی‌ها هم در تراجنسی بودن با نبودنشان نقش دارند.
-از لحاظ پزشکی این موضوع چگونه توجیه می‌شود؟
براساس یافته‌های جدید تفاوت ساختار مغزی این افراد آنها را ترغیب به عمل تغییر جنسیت می‌کند. در واقع میانگین حجم هسته قرمز افراد دارای نارضایتی جنسی بدون توجه به تمایل جنسی آنان کوچک‌تر از حجم هسته قرمز افراد عادی است.
-آیا روش پیشگیری مناسبی برای به وجود نیامدن این اختلال در دوران بارداری وجود دارد؟
به لحاظ سبب شناسی در این امر که نوزادی پسر یا دختر شناخته شود کاملا تحت تاثیر ترشح یا عدم ترشح اندروژن‌ها در دوره جنسی یعنی قبل از تولد است. کسب هویت زنانه یا مردانه بیشتر تابع مسائل پس از تولد است تا قبل از تولد. بخش جلوی هیپوتالاموس تراجنسی‌ها مطابق جنسیت‌شان نیست. این بخش مربوط به جنسیت و نقش‌های جنسیتی است. هم چنین استرس در دوران بارداری و یادآوری والد درباره جنسیت دلخواه خود در زمان بارداری و حتی در زمان کودکی باعث وجود این تضاد می‌شود. از عوامل روان شناختی دیگری که باعث این امر می‌شود این است که هویت جنسی بیشتر نتیجه تعاملات میان کودک و ارزش‌ها ونگرش‌های والدین و جامعه است. هرچیزی که مانع عشق کودک به والد جنسی مخالف و همانند سازی ویا والد هم جنس شود مانع ایجاد هویت جنسی موفق می‌شود. در واقع در پیشگیری این موضوع واکنش والدین و رفتار در دوران کودکی و تشویق و پرورش مهارت‌های اجتماعی برحسب جنسیت و افزایش ارتباط کودک و والد مهم است.
-به طور میانگین چه تعداد از افراد جامعه درگیر این ملال جنسی هستند؟
در ایران آمار دقیق و درستی وجود ندارد اما به طور میانگین بین 120 تا 150 هزار نفر دچار نارضایتی جنسیتی هستند.
-آسیب های اجتماعی موجود برای این افراد در جامعه چیست ؟
بیشتر تراجنسی‌های جوان در مدرسه آزارهای جنسی را تحمل می‌کنند. یک نفر از هر دو تراجنسی قبل از بیست سالگی تجربه اقدام به خودکشی را داشته است. خطر دیگر تبعیض اجتماعی است که 97 درصد از ترنس‌ها از محیط کارشان اخراج می‌شوند.
-تفاوت اصلی تراجنسی‌ها با هوموسکسوال‌ها و دوجنسه‌ها چیست؟
ترنس سکشوال یک میل جنسی نیست. با وجود این که در هیچ گروهی از بیماری‌ها قرار نمی‌گیرد. اما شاید بهتر باشد ان را جزو بیماری‌های جسمی به شمار بیاوریم. پس ممکن است یک ترنس هم جنس خواه هم باشد ولی لزوما ترنس بودن به معنی هم جنس خواهی نیست. به عنوان مثال یک فردی که نابینا هست ممکن است هم جنس خواه نیز باشد ولی هر نابینایی لزوما هم جنس خواه نیست. همچنین به غلط واژه دو جنسه را برای این افراد به کار می‌برند. در صورتی که دو جنسه افرادی هستند که با عضو ناقص و رشد نیافته جنسی به دنیا می‌آیند. در واقع از لحاظ خلقت با هردو عضو جنسی به دنیا می‌آیند. اما ترنس‌ها با عضو کامل زنانه یا مردانه متولد می‌شوند و در واقع تضاد موجود تضاد روح و جسم است نه تضاد دو اندام جنسی.
-اصولا این افراد از چه سنی متوجه این امر می‌شوند و رفتارهایشان آشکارتر می‌شود؟
معمولا از زمان کودکی قبل از 4سالگی شروع می‌شود و رفتارهای مربوط به جنسیت ابراز شده و در بلوغ شیوع بیشتری دارد و با افزایش سن تحمل فرد برای ماندن در جسمش کمتر می‌شود.
-بحران عاطفی که این افراد با آن مواجه هستند چه تفاوتی با سایر افراد دارد؟
در دوران کودکی این افراد از حضور در گروه هم سالان و رفتن به مدرسه امتناع می‌کنند و در دوره نوجوانی و جوانی مشکلات رابطه جنسی متداول، آسیب در عملکرد مدرسه یا کار است، افزایش اختلال روانی، ترک تحصیل از مشکلات هیجانی رفتاری انها می‌توان به اضطراب، افسردگی و خودکشی اشاره کرد.
-بعد از این که این افراد متوجه ملال جنسی خود شدند باید چه مراحلی را طی کنند؟
پروسه تشخیص و درمان یک ترنس در خوشبینانه ترین حالت 2 سال طول می‌کشد و طی این دوسال یک ترنس احتیاج به جایگاه اجتماعی و حمایت خانواده دارد و متاسفانه اکثرا توسط خانواده‌ها طرد می‌شوند. طی کردن دوران نقاهت پس از درمان بسیار سخت است. از طرفی انها باید تمام مخارج درمان را خودشان پرداخت کنند و برای این مطلب نیاز به فعالیت اجتماعی و کار دارند که متاسفانه در اکثر موارد حمایت نمی‌شوند. و اما مراحل درمان در مرحله اول ارجاع به یک روان شناس و روان پزشک و انجام تست‌های سلامت روان برای کسب اطمینان و بررسی طبی و ازمایشگاهی توسط پزشک برای رد سایر اختلالات و در مرحله بعد شروع هورمون درمانی و زندگی در نقش جنس مطلوب و در آخر ارجاع به جراح پلاستیک و اورولوژیست.
لازم است که مردم بدانند ترنس ها نشانه ی اخرالزمان نیستند و باید کاملا مورد احترام همه افراد جامعه قرار بگیرند. چرا که انها فقط خواهان هماهنگی با جامعه هستند. انها یک چهره غیراسلامی و منحرف نیستند و در دین اسلام و مذهب شیعه با رعایت اصول و قوانین مجوز برای رهایی از جسمشان داده می‌شود. پس با رفتار اگاهانه خود زندگی در جامعه را برای آنها آسان‌تر کنیم.
انتهای پیام/
