روایت فضه از لحظات جانسوز شهادت حضرت زهرا(س)

به گزارش آوای نشاط، علامه مجلسی در بحار الانوار در قسمت مربوط به تاریخ زندگانی حضرت زهرا(س) روایتی را از ورقة بن عبدالله ازدی به این مضمون نقل می‌کند:

ورقة بن عبد اللَّه ازدى می‌گوید: من براى رضاى خدا به مکه معظمه مشرف شدم، در آن حینى که مشغول طواف بودم با کنیزکى‏ مواجه شدم‏ که با فصاحت صحبت می‌کرد و می‌گفت: اى گروه حجاج! آگاه باشید که آقایان من خوبترین خوبان و برگزیدگان نیکان هستند؛افرادى که قدر و قابلیت آنان از دیگران بالاتر است‏.

ورقه می‌گوید از او پرسیدم از کدام دوستان ایشان هستى؟گفت: من فضه کنیز فاطمه زهراء دختر پیامبر هستم. به او گفتم: مرا از بانوى خودت فاطمه اطهر آگاه کن و آن چه را که وى بعد از فوت پدرش دید  برایم شرح بده‏. فضه پس از شرح مفصل این جریان، در ادامه گفت:

در موقع رحلت فاطمه(س)، امیرالمؤمنین نماز ظهر را خوانده و به سوی منزل می‌آمد. ناگاه کنیزان را دید در حالى به استقبال آن حضرت آمدند که گریان و محزون بودند. امام به ایشان فرمود: چه خبر شده، چرا شما را ناراحت و مضطرب می‌بینم!؟

گفتند: یا امیرالمؤمنین، دختر عموى خود: فاطمه اطهر را دریاب، گر چه گمان نمی‌کنیم وى را دریابى.

امیرالمؤمنین به سرعت متوجه فاطمه(س) شد و بر آن بانو وارد شد، ناگاه دید فاطمه اطهر در میان بسترش که از پارچه کتان سفید مصرى بود افتاده و به طرف راست و چپ می‌غلطد.

على علیه‌السلام ردا را از دوش خود و عمامه را از سر مبارک انداخت و لباس خود را در آورد. سپس آمد و سر مبارک حضرت زهراء را به دامن گرفت و فرمود: یا زهراء؛ اما فاطمه(س) سخنى نگفت.
براى دومین بار فرمود: یا بنت محمد المصطفى! فاطمه اطهر نیز جوابى نداد.
 براى سومین بار صدا زد: اى دختر آن کسى که زکات را در دامن عباى خود براى فقرا می‌برد. جوابى نشنید.
بار دیگر فرمود اى دختر آن کسى که با ملائکه نماز خواندک حضرت زهراء(س) جوابى نداد.

سپس صدا زد: یا فاطمة کَلّمِینى! یعنى اى فاطمه! با من تکلم کن، من پسر عموى تو: على بن ابى طالب هستم.

حضرت فاطمه زهراء چشمان خود را به روى امیرالمؤمنین باز کرد. سپس آن بانو گریه کرد و على(ع) هم گریان شد و با بغضی در گلو به زهراء (س) فرمود: مگر تو را چه شده؟ من پسر عمویت على هستم.
فاطمه اطهر در حالی که درد می‌کشید فرمود: ای پسر عمو، من اکنون آن مرگی را مشاهده می‌کنم که نمی‌توان از دست آن گریخت.

.. یا على، هنگامى که دیدى من سوره یس را قرائت کردم، بدان که اجلم فرا رسیده است؛ مرا غسل بده، ولى بدنم را برهنه نکن، زیرا من پاک و مطهر هستم. فَإِذَا أَنْتَ قَرَأْتَ یس فَاعْلَمْ أَنِّی قَدْ قَضَیْتُ نَحْبِی فَغَسِّلْنِی وَ لَا تَکْشِفْ عَنِّی فَإِنِّی طَاهِرَةٌ مُطَهَّرَة.

یا على! خودت و اهل خانه‌‏ام که به من نزدیک هستند بر جنازه‌‏ام نماز بخوانید.
یا على! مرا شبانه به خاک بسپار، این خبر را پدرم پیغمبر خدا به من داده است.

امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: به خدا قسم من متصدى امر آن بانو شدم و بدن وى را از زیر پیراهن غسل دادم، به خدا قسم که بدن فاطمه زهراء مبارک و پاک و مطهر بود، آنگاه بدن مقدس او را از باقیمانده حنوط پیامبر اسلام صلى اللَّه علیه و آله و سلم حنوط کردم، سپس جسد مبارکش را در میان کفنهایش جاى دادم و موقعى که تصمیم گرفتم کفن او را گره بزنم صدا زدم:

 اى ام کلثوم، زینب، سکینه، فضه، حسن، حسین، بیائید از مادر خود زاد و توشه برگیرید، روز فراق آمد و ملاقات شما در بهشت خواهد بود؛ هَلُمُّوا تَزَوَّدُوا مِنْ أُمِّکُمْ فَهَذَا الْفِرَاقُ وَ اللِّقَاءُ فِی الْجَنَّةِ.

حضرت حسنین علیهما السلام در حالى آمدند که فریاد می‌زدند: آه از این حسرتى که هیچ وقت به علت از دست دادن جدمان پیامبر خدا و مادرمان فاطمه زهراء از بین نخواهد رفت. اى مادر حسن و حسین، هنگامى که جدّ ما محمّد مصطفى را ملاقات کردی سلام ما را به آن حضرت برسان و به آن بزرگوار بگو:ما بعد از تو در دار دنیا یتیم ماندیم. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید:

من خدا را شاهد می‌گیرم که فاطمه زهراء آه و ناله کرد، دست‌هاى خود را دراز کرد و حضرت حسنین را چند لحظه‌‏اى به سینه خود چسبانید. ناگاه هاتفى از آسمان ندا در داد: یا ابا الحسن! حسنین را از روى سینه فاطمه بردار، به خدا قسم که ملائکه آسمان‌ها را گریان کردند؛ زیرا دوست مشتاق لقاى دوست است.