به گزارش آوای نشاط، همچنین ثابت شده است که بی‌وزن باعث ایجاد مشکلات مفصلی می‌شود که حتی پس از بازگشت به زمین نیز نمی‌توان آن را بازسازی کرد.
سرگئی فیلیپنکو پزشک فضایی و کارشناس مؤسسه تولیدات هوا-فضایی زوردا در مورد مشکلات سفر به مریخ و تفاوت آثار این سفر با اقامت طولانی در مدار زمین می‌گوید: فضانوردانی که در مدار زمین فعالیت می‌کنند، در مدت اقامت مداری، از دستگاه‌های ورزشی مختلفی برای از بین بردن آثار منفی بی‌وزنی استفاده می‌کنند.
در عین حال بعد از بازگشت باید مدت‌ها تحت نظر باشند تا مشکلات ناشی از سفر فضایی برطرف شود و هفته‌ها قادر به زندگی طبیعی نیستند. حال در نظر بگیرید این افراد بعد از پرواز به مریخ مثل رفتن به کره ماه نیست که سه روز طول بکشد و فضانوردان بتوانند مثل فضانوردان آپولو در آنجا، کار و تحقیق کنند. آنها باید پس از سفری حداقل شش ماهه به مریخ برسند و آیا با آن شرایط بدنی خواهند توانست در این سیاره فرود آیند و فعالیتی تحقیقاتی داشته باشند؟
این فضانوردان باید بعد از آن، رنج سفری طولانی‌تر را تحمل کنند تا به زمین برگردند. مسلماً این مدت نیز مشکلات را تشدید خواهد کرد. این سفر بین یک تا دو سال طول می‌کشد و نمی‌توان هیچ ضمانتی برای بازگشت سلامت فضانوردان داد.
والری پالیاکف پزشک و فضانورد در مجتمع مداری میر تقریباً یک سال و نیم در مدار و شرایط بی‌وزنی زندگی کرد اما فراموش نکنیم که ابعاد سفینه‌ای مانند مجتمع مداری میر اجازه می‌داد که اسباب و تجهیزات ورزشی متعدد در آن نصب شود تا او مرتباً اندام‌های بدنش را از تنبلی و صدمات ناشی از بی‌وزنی دور کند اما سفینه‌ای که مریخ خواهد رفت مسلماً نمی‌تواند چنان ابعاد بزرگی داشته باشد.
وی به عنوان یک راه حل منطقی معتقد است سفینه‌ای که قرار است انسان را به مریخ ببرد باید دارای بخشی باشد که به عنوان "ضمیمه" سفینه اصلی و در حال اتصال با آن به مریخ برود. این بخش طوری طراحی شود که با چرخش محوری، شرایطی مانند جاذبه را بطور مصنوعی بوجود بیاورد تا بدن فضانورد جاذبه را "فراموش" نکند.
اعزام فضانورد به مریخ ابعاد گوناگونی دارد که تأمین سلامت فضانوردان تنها یکی از آنهاست به همین دلیل کارشناسان معتقدند چنین مأموریتی به راحتی میسر نخواهد بود.
