به گزارش آوای نشاط، کشور “ژاپن” در اذهان اکثر ما به‌عنوان کشوری پیشرفته و ثروتمند شناخته می‌شود؛ پایتخت ژاپن، توکیو دارای بالاترین نرخ سرانه تولید ناخالص داخلی در جهان است و توکیو ۵۱ شرکت برتر جهانی (بر طبق دسته بندی ۵۰۰ شرکت برتر مجله ی فورچون) را در خود جای داده که این رقم از هر شهر دیگری در دنیا بیشتر است.
در حال حاضر ژاپن سومین اقتصاد بزرگ جهان است اما این کشور درگیر مسئله “فقر” در میان بسیاری از شهروندان ژاپنی است؛ در ظاهر هیچ گدایی در شهرهای ژاپن وجود ندارد و بی‌خانمان‌ها نیز معمولا از دید عموم پنهان نگه داشته می‌شوند، اما حتی “توکیو” نیز فقرای زیادی در خود جای داده است.
فقر برای نخستین بار پس از بحران جهانی مالی در سال ۲۰۰۸ در توکیو به رسمیت شناخته شد؛ در این مدت یک دهکده در پارک “هیبیا” در توکیو مستقر شد تا تازه فقیران این شهر را تأمین کند اما رفته‌رفته به تعداد فقرا در این دهکده افزوده شد تا جایی که تعداد فقرا در این محل قابل کنترل نبود!
در سال ۲۰۱۶، “سازمان همکاری و توسعه اقتصادی” (OECD) در گزارشی میزان فقر نسبی در ژاپن را ۱۵٫۹ درصد اعلام کرد؛ این رقم به میزان قابل توجهی بالاتر از سایر کشورهای ثروتمند جهان بود؛ بخش اعظم فقرا در شهر توکیو ساکن هستند؛ بنابر اعلام OECD، اغلب این فقرا پنهان هستند و هم توسط دولت و هم توسط شهروندان ژاپنی نادیده گرفته می‌شوند؛ خط فقر در توکیو نصف متوسط درآمد یک بار مصرف خانوار برای یک سال معین تعیین شده است.
ژاپن به‌عنوان کشوری که سومین اقتصاد بزرگ جهان است، به راحتی می‌توان فرض کرد فقر در این کشور وجود ندارد! اما به گزارش “گاردین” از هر ۶ ژاپنی، یک نفر در فقر نسبی زندگی می‌کند!
۱۰ درصد از خانوارهای توکیو به‌دلیل سطح فقری که در آن زندگی می‌کنند قادر به تامین تغذیه کافی خود نیستند؛ والدین در ۱۵ درصد از خانواده‌های توکیو گفته‌اند که آنها نمی‌توانند هزینه خرید لباس برای فرزندان خود را تامین کنند.
میزان فقر خانواده‌هایی که فقط دارای پدر یا مادر هستند و آنها نیز شاغلند بیش از ۵۰ درصد در توکیو و همچنین دیگر شهرهای ژاپن است؛ در سیستم اقتصادی ژاپن، مادران مجرد به شدت ضرر می‌کنند و روز به‌روز فقیرتر می‌شوند؛ بسیاری از شرکت‌های ژاپنی فقط فارغ‌التحصیلان اخیر دانشگاه را استخدام می‌کنند و مادران مجرد نمی‌توانند شغل مناسبی را اختیار کنند و مجبور به کارهای سخت و طاقت‌فرسا با درآمد بسیار کم هستند.
براساس گزارش “یونیسف” در سال ۲۰۱۷، ژاپن دارای بالاترین میزان فقر کودکان در میان کشورهای توسعه یافته است؛ تعداد کودکان فقیر در ژاپن حدود ۳٫۵ میلیون نفر تخمین زده شده است؛ بیش از ۲۰ درصد از کودکان در توکیو در آنچه دولت به عنوان “خانواده فقیر” تعریف کرده، زندگی می‌کنند.
سیستم رفاه اجتماعی فعلی که توسط دولت ژاپن ایجاد شده نه بر اساس رسیدگی به فقرا، بلکه در پراکندگی حقوق بازنشستگی و مراقبت‌های بهداشتی به “طبقه متوسط” متمرکز است؛ “بنیاد توکیو” در مقاله‌ای با موضوع توسعه سیاست برای ژاپن بهتر، به این مسئله اشاره کرده که پس از مدت طولانی، این توهم که همه ژاپنی‌ها متعلق به طبقه متوسط هستند، ایجاد شده است؛ به همین خاطر بسیاری از توجه‌ها معطوف به این طبقه است و دیگران نادیده گرفته می‌شوند؛ بسیاری از کسانی که در ژاپن در بحران مالی شغل خود را از دست داده‌اند با مشکل بیکاری مواجه هستند و توانایی ورود به شغلی درخور شان خود ندارند.
با توجه به سیستم اقتصادی فعلی ژاپن، شهر “ناگوایا” یکی از شهرهایی است که بیکاران در آن بسیار به چشم می‌خورند؛ ناگوایا یکی از شهرهای بزرگ ژاپن با جمعیت بیش از ۲ میلیون نفر است که حدود ۳۷۸ هزار نفر از افراد ساکن در آن در فقر به‌سر می‌برند؛ سیستم فعلی حاکم در این شهر منجر به افزایش شدید تعداد افراد فقیر و شکل گرفتن طبقه جدیدی در این شهر شده است؛ این افراد در مناطقی با خوابگاه های ارزان قیمت زندگی می‌کنند که یک اتاق برای همه دارند؛ معدود افرادی که در این خوابگاه‌های ارزان‌قیمت زندگی می‌کنند، خوش‌شانس هستند چراکه افراد زیادی در این شهر هستند که حتی نمی‌توانند یک سرپناه برای خود داشته باشند.
یک مشکل عینی در ژاپن جدی نگرفتن مسئله فقر است و واقعیت‌های فقر غالباً به‌دلیل ترس از مضر بودن، پنهان می‌شوند! با توقعات اجتماعی در ژاپن، خانواده‌ها اغلب تلاش می‌کنند که فرزندان خود را به هر قیمتی در مدارس گرانقیمت با وجود ناتوانی در پرداخت هزینه، ثبت‌نام کنند حتی بسیاری از خانواده‌ها برای متوسط جلوه دادن خود مجبور به کاهش وعده‌های غذایی خود هستند.
دولت ژاپن سعی دارد تا به مردم بقبولاند که هیچکس در ژاپن گدایی نمی‌کند و نرخ بزهکاری در جامعه این کشور پایین است اما آمارهای موسسات تحقیقاتی حاکی از آن است که فقر پنهان در این کشور وجود دارد؛ با ادامه این روند در ژاپن، علاوه بر وجود میلیونها فقیر در این کشور، میلیونها نفر دیگر نیز به زحمت از توان امرار معاش روزانه خود برخوردارند و با کوچکترین مشکلی به سبب فقدان امنیت شغلی و اجتماعی، سایه فقر پنهان بر آنان چیره می‌شود.
انتهای پیام/
