به گزارش آوای نشاط، فعالان فضای مجازی در کشورهای غربی می‌گویند ایران هزاران مایل از انگلیس فاصله دارد اما تجمعات پراکنده در تهران توجه رسانه‌ها در انگلیس را بیشتر جلب می‌کند تا اعتراضات بزرگ در فرانسه که تنها به واسطه «کانال مانش» از انگلیس جدا شده است.
«نیل کلارک»، روزنامه‌نگار، نویسنده و وبلاگ‌نویس مستقر در انگلیس در یادداشتی در همین باره در راشاتودی نوشته است: «چند نفر از مردم انگلیس، یک بار به ایران سفر کرده‌اند؟ چند نفرشان در آنجا زندگی کرده‌اند یا منزل دومشان در این کشور است؟ گمانم این است که عده‌ای بسیار قلیل.»
او در ادامه خاطرنشان کرده که وضع در این خصوص درباره فرانسه، بسیار متفاوت است. او نوشت: «اما درباره فرانسه وضعیت متفاوت است. در سال 2018، در یک نظرسنجی مشخص شد فرانسه در صدر کشورهایی قرار دارد که مردم بریتانیا به آنجا سفر کرده‌اند. 76 درصد بریتانیایی‌ها حداقل یک بار در زندگی‌شان به فرانسه سفر کرده‌اند. آمار منتشر شده روی وب‌سایت دولت انگلیس نشان می‌دهد حدود 17 میلیون نفر هر سال به فرانسه سفر می‌کنند.»
کلارک در ادامه به یک آزمون فرضی برای نشان دادن توجه مرضی رسانه‌های انگلیس به ایران به جای فرانسه روی آورده است. او نوشته است: «حال، فرض کنیم شما سردبیر یک رسانه انگلیسی هستید. احتمالاً تصورتان این خواهد بود که بینندگان تلویزیون انگلیس علاقه بیشتری به شنیدن اخبار تظاهرات‌های خیابانی در فرانسه خواهند داشت که کشوری است که آن را نسبت به ایران در هزاران مایل آنسوتر بهتر می‌شناسند.»
کلارک تصریح می‌کند: «با این حال، واقعیت این است که با آنکه تظاهرات‌های ضددولتی در ایران در صدر اخبار رسانه‌های انگلیس قرار داشت و بی‌بی‌سی همه روز یکشنبه آن را نخستین خبرش قرار داده بود، پوشش خبری تظاهرات‌ها در فرانسه و اعتصابات سراسری در این کشور اندک بود.»
کلارک به عادت دیرینه مردم فرانسه برای برگزاری تظاهرات اشاره کرده، اما نوشته حتی با این معیارها هم تظاهرات‌هایی که اخیراً در شهرهای سراسر فرانسه صورت گرفته‌اند «کاملاً غیرعادی» به شمار می‌روند. به نوشته این تحلیلگر، فرانسه از دسامبر 2018 تقریباً هر هفته صحنه تظاهرات معترضان موسوم به «جلیقه‌زردها» در خیابان‌ها بوده است.
شنبه همین هفته معترضان در فرانسه به سوی پلیس سنگ پرتاب کرده و تلاش کردند داخل خیابان سنگر درست کنند. پلیس با پرتاب حجم عظیمی از گاز اشک‌آور و توسل به زور تلاش کرد معترضان را متفرق کند. اعتراضات و تحصن‌های سراسری به برنامه اصلاحات نظامی بازنشستگی توسط دولت «امانوئل ماکرون»، رئیس‌جمهور فرانسه هم وارد سی و هشتمین روز خود شده است.
کلارک می‌نویسد: «با این حال هیچکدام از اینها که یکبار دیگر تکرار می‌کنم اندکی آنسوتر از کانال مانش اتفاق می‌افتند ارزش قرار گرفتن در صدر اخبار در یک رسانه انگلیسی نداشت. تظاهرات هزاران نفر در گلاسکو برای مطالبه استقلال اسکاتلند از انگلیس هم همین وضع را داشت. این تعجب‌آور نیست؟»
او اضافه می‌کند: «به جای آن، صبح یکشنبه چشممان را که باز می‌کنیم شاهد پوشش خبری گسترده تظاهرات‌های ضد دولتی (ببخشید ضد رژیم!)، هزاران مایل آن‌طرف‌تر در ایران هستیم. تشکیلات تحلیلگران هم همین نوع تمرکز لیزرمانند را روی ایران دارند. اعداد توئیت‌ها و بیانیه‌هایی که آنها آخر این هفته درباره تجمعات در تهران نوشته‌اند را با بی‌توجهی‌شان به جلیقه‌زردها و تظاهرات‌ها در فرانسه مقایسه کنید.»
به نوشته کلارک، فقط میزان پوشش اعتراضات نیست که جای شگفتی دارد، تعبیری که از این تظاهرات‌ها می‌شود هم به نوبه خود جالب توجه است. او می‌نویسد: «به تظاهرات خیابانی "ضدرژیم" در ایران، همانند تظاهرات‌های ونزوئلا در 12 ماه گذشته یا تظاهرات‌های هنگ‌کنگ، نگاهی بسیار مطلوب وجود دارد. دونالد ترامپ از آنها حمایت می‌کند و جان بولتون به عنوان یک نئوکان جزم‌اندیش نمی‌تواند ذوق‌زدگی‌اش را از اینکه (به تصور وی) "تغییر رژیم کلید خورده" مخفی کند.»
این تحلیلگر انگلیسی خاطر نشان می‌کند: «اما جلیقه‌زردها از حمایت این گروه از نخبگان برخوردار نیستند. این تحلیلگران، در عوض تلاش می‌کنند حیثیت جلیقه‌زردها را لکه‌دار کنند. این گروه از تظاهرات‌کنندگان به "یهودستیزی" و وابستگی به گروه‌های راست یا چپ افراطی متهم شده‌اند.»
کلارک خاطرنشان کرده که جنبش جلیقه‌زردها در واقع حرکتی به شدت دموکراتیک و ریشه‌دار است که هیچ وابستگی به احزاب سیاسی یا فرقه‌های دیگر ندارد. او نوشته است: «به همین دلیل است که نخبگان قدرت تا این اندازه از این جنبش هراس دارند.»
