به گزارش آوای نشاط، پس ازشهادت حاج قاسم سلیمانی و موشک باران پایگاه آمریکایی ابهت نظام سلطه شکست ، اعزام نفتکش ها به ونزوئلا واز کنار ناوگان آمریکایی مرحله جدیدی را در عرصه بین الملل پیش روی ایران قرار داد.حق این بود که این قلم، امروز در تبیین این حماسه به کار آید ،ولی درست در همین زمان خبر اعتراض مردم غیزانیه به بی آبی ،خبر اول رسانه ها شد ودل همه را به درد آورد. سوالهایی که این روزها در افکار عمومی طرح می شود مانند سوال های زیر است:
• وقتی ایران توان پرتاب ماهواره را دارد چرا خودروی ملی مناسب تولید نمی شود؟ • ایرانی که می تواند بنزین را از این سوی دنیا به ونزوئلا برساند چرا نمی تواند آب را به غیزانیه برساند؟و...
از طرفی زیر ساخت ایجاد ایران قوی ،سرمایه اجتماعی وسیع و عمیق است که با اجرای عدالت پدید می آید والا پروژه هایی مانند منطقه عسلویه ،مجتمع پتروشیمی ماهشهر و کارخانجات وصنایع بزرگ صنعتی هر چه بزرگتر باشند وقتی در همسایگی خود بی عدالتی پدید آورند آسیب فراوانی به سرمایه اجتماعی می زنند.غیزانیه یکی ازشاهدمثالهااست .منطقه ای نفت خیز با مردمانی فقیر . ثروت زیر پای آنها برای آبادانی کشور استخراج می شود و سهم آنها از این سفره بیکاری ،بی آبی و...است ، دشمن هم قطعا تمام وکمال از این موقعیت سوءاستفاده خواهد کرد.اشکال کار در کجا ست ؟
• آیا استانداران و مدیران محلی، فاقد هوشمندی و درایت لازم و مدیریت جهادی بوده اند ؟ • طبق قانون سهمی از فروش نفت باید در مناطق نفت خیز هزینه شود ،آیا با این منابع در طول چند دهه نمی شد مشکلات زیر ساختی را حل کرد؟
• مبالغ تخصصی رهبر معظم انقلاب از محل صندوق ذخیره برای حل مشکلات خوزستان در کجا و چگونه هزینه شده؟
• مشکلات بزرگ هستند؟ یا مدیران کوچک هستند؟ مدیریتی که می تواند نفت کش های ایرانی را از تحریم رها سازد وتا ونزوئلا ببرد با مدیریتی که چهل سال است بیخ گوشش مردم آب ندارند قطعا متفاوت است.فاصله این مدیریت ها باهم فاصله غیزانیه تا ونزوئلا است، فاصله مدیریت لیبرال و مدیریت انقلابی .
انتهای پیام/
