"آوای نشاط" در سال ۱۹۸۷ خبر ساخت هتلی بزرگ در پایتخت کره شمالی، پیونگ‌یانگ به گوش همه رسید. ارتفاع این آسمان‌خراش هرمی شکل ۱۰۰۰ فوت بود و حداقل دارای ۳ هزار اتاق و ۵ رستوران بزرگ با نمای وسیع بود.
در آن زمان قرار بود هتل رویانگ که پس از اطلاق پیونگ‌یانگ به‌عنوان" پایتخت بیدها" نام‌گذاری شده بود، طی دو سال آینده افتتاح شود، اما این اتفاق هرگز رخ نداد.
بااینکه ساخت هتل در زمان مقرر به پایان رسیده بود، اما تا 16 سال بعد همچنان بدون پنجره و خالی باقی ماند، بتن‌های آن شروع به ریختن کرد و تبدیل به هیولایی رعب‌انگیز شد که در حال نظاره شهر بود. به‌مرورزمان این هتل که باعث کوتاه جلوه دادن تمام ساختمان‌های اطراف خود شده بود را " هتل شوم" نامیدند.
در حال حاضر این هتل ملبس به شیشه و تزییناتی مانند نورهای LED شده و تبدیل به یک منظره رنگارنگ در شب شده است. روند ساخت بارها شروع و متوقف‌شده است و رفته‌رفته مردم به این نتیجه رسیده‌اند که این هتل هرگز به روی میهمانان گشوده نخواهد شد.
هتل رویانگ که تا به امروز بسته بوده، بلندترین ساختمان خالی در جهان است.
گروگان یک جنگ سرد
هتل رویانگ محصول جنگ سرد میان امریکای حامی کره شمالی و شوروی با حمایت شمالی‌ها بود. یک سال قبل از شروع پروژه، شرکتی در کره جنوبی بلندترین هتل جهان با نام استفورد غربی در سنگاپور را ساخت. پایتخت کره جنوبی یعنی سئول در آن زمان مشغول آماده‌سازی برای میزبانی المپیک تابستانی 1988 بود و کشور در تب‌وتاب تحول به‌سوی دموکراسی.
پیونگ‌یانگ در پاسخ به دستاوردهای کره جنوبی فستیوال جهانی جوانان و دانشجویان را در سال 1989 ترتیب داد که نوع اجتماعی شده همان المپیک بود. به همین خاطر تصمیم به ساخت هتلی برای این رویداد گرفت تا بتواند رکورد جهانی را از کره جنوبی برباید.
اما به خاطر مشکلات مهندسی در زمان مقرر ساخت هتل به پایان نرسید. دولت تا آن زمان میلیاردها دلار را صرف ساخت هتل کرده بود، استادیومی جدید ساخته بود، فرودگاه پیونگ‌یانگ را گسترش داده بود و مسیرهای جدیدی ایجاد کرده بود. کره ازنظر اقتصادی با مشکل مواجه شد و اتحادیه جماهیر شوروی نیز نتوانست سرمایه‌گذاری لازم را در این کشور انجام دهد.
کره شمالی با بحران اقتصادی روبرو بود. بااینکه بیرون سازه کامل شده بود اما به خاطر نداشتن بودجه پروژه در سال 1992 متوقف‌شده و جرثقیل در بالای ساختمان به همان شکل رها شد.
یک سازه بتنی
این هتل دارای سه بال است که هریک با زاویه 75 درجه گشوده شده‌اند و به‌سوی سازه‌ای مخروطی شکل همگرا شده‌اند که 15 طبقه بالایی را در برمی‌گیرد و رستوران‌ها و محلی برای تماشای شهر در این قسمت قرار دارد.
هدف از شکل هرمی این ساختمان چیزی فراتر از جنبه زیبایی‌شناختی آن است، زیرا به‌عنوان یک آسمان‌خراش بیشتر از بتن ساخته‌شده یا فولاد. زیرا طبقات بالاتر باید سبک‌تر باشند. ازآنجایی‌که خبری از مواد پیشرفته در روند ساخت نبود، بنابراین از بتن برای ساخت آن استفاده شد. درصورت نداشتن یک‌پایه قوی و محکم نمی‌توان برجی باریک و بلند روی آن ساخت.
اگر تا پایان جنگ کره نگاهی به تاریخچه ساخت ساختمان‌ها بیاندازید، متوجه می‌شوید که بیشتر ساختمان‌ها بتنی هستند، زیرا کره‌ای‌ها با این ماده آشنایی کامل دارند و فناوری ردوبدل شده میان شوروی یا ایالات کمونیست براساس بتن است.
براساس نظر برخی معماران هتل رویانگ شبیه به یک کوه است نه هرم، زیرا کوه‌ها جایگاه مهمی در سمبل شناسی کشور ایفا می‌کنند. با نگاهی به زندگی‌نامه پدر کیم جونگ اون یعنی کیم جون دوم می‌توان گفت که او در یک کمپ نظامی در کوه پیکتو متولدشده بود که بلندترین کوه در کره است و در نشان ملی کره نیز دیده می‌شود.
به گفته چو، یکی از معماران شناخته‌شده کره‌ای" این ساختمان بسیار نمادین است، اما مکان قرارگیری آن مهم است. این ساختمان را می‌توان نوعی اوبلیسک (ستون هرمی شکل سنگی) دانست. اگر به یاد اوبلیسک میدان سنت پیتر در روم افتاده‌اید، باید بگویم که آن ساختمان باوجود نمادی که در بردارد، یک چراغ هم محسوب می‌شود. رویانگ هم همین‌طور اما ازنظر سبول تعریف دقیق‌تری دارد.
شروع دوم
در سال 2008 پس از 16 سال توقف، مجدداً ساخت پروژه توسط یک شرکت مصری که سمول راه‌اندازی شبکه 3G کره شمالی بود، به‌صورت غیرمنتظره‌ای آغاز شد.
جرثقیلی که حدود دو دهه در بالاس ساختمان قرارداشت را برداشتند. پنجره ها و پنل های فلزی با هزینه 180 میلیارد دلار توسط کارگران بروی سازه بتنی نصب شد تا ظاهری براق به آن ببخشد. پروژه در سال 2011 کامل شد تا بلکه به‌زودی افتتاح گردد. در اواخر سال 2012 گروه هتل‌های لوکس آلمانی "کمپینسکی" اعلام کرد که رویانگ تا اواسط 2013 تحت مدیریت این گروه افتتاح خواهد شد اما بعد از چند ماه اعلام کرد که این کاردرحال حاضر امکان‌پذیر نیست.
حالا شایعاتی که درباره عدم قوی بودن تکنیک‌های ساخت شکل‌گرفته بود بار دیگر قوت گرفت. در سال 2014 یک ساختمان 23 طبقه در پیونگ‌یانگ به خاطر عدم ساخت مناسب فروریخت.
به گفته چو" ساختمان از بیرون خوب به نظر می‌رسد، گرچه داخل ساختمان داستان دیگری دارد. ازآنجایی‌که ساختمان از بتن ساخته‌شده، نصب سیستم‌های تهویه که در دهه 1980 پایه‌ریزی شده بود و همچنین سیم‌کشی ساختمان زمان بسیار زیادی می‌برد. این کارها درصورت فولادی بودن سازه آسان‌تر پیش می‌رود".
عکاسانی که در سال 2012 از داخل ساختمان عکاسی کرده بودند گفتند که کار بسیار کمی در داخل انجام‌شده است.سیمون کوکرل عکاس جزء معدود خارجی‌هایی است که وارد این هتل شده است. او در مصاحبه‌ای گفت" آن روز به‌عنوان کادوی تولد من برنامه‌ریزی‌شده بود. در ابتدا مدیر پروژه با ویدئویی متعلق به مدت‌ها قبل نزد ما آمد. سپس به قسمت لابی رفتیم که تماماً از بتن ساخته‌شده بود. سپس با یک آسانسور به طبقه 99ام رفتیم. زمان زیادی برد، زیرا سرویس آسانسور بسیار قدیمی بود. در بالای ساختمان چند عکس گرفتیم و سپس به لابی بازگشتیم".
آینده‌ای روشن‌تر؟
با نصب نورهای LED در سال 2018 ساختمان تبدیل به بزرگ‌ترین ساختمان نوری شهر شد. در یک برنامه 4دقیقه‌ای تاریخچه کره شمالی و برخی فعالیت‌های سیاسی این کشور پخش می‌شود و پرچم کشور نیز در بالای آن قرار دارد.
در سال‌های اخیر کارهای زیادی حول‌وحوش هتل انجام‌شده و هرکسی می‌تواند در حوالی ان قدم بزند اما اجازه ورود به داخل ساختمان را ندارد. در ژوئن 2018 نشان دیگری به ساختمان افزوده شد، "هتل رویانگ" که به زبان کره‌ای و انگلیسی نوشته‌شده بود.
اما سؤال اینجاست که آیا این هتل اصلاً افتتاح خواهد شد؟ نمی‌توان گفت، زیرا ازآنجایی‌که ساختمان با شیشه پوشیده شده داخل آن مشخص نیست. شکی نیست که اتفاقاتی در داخل آن در جریان است. شاید بخشی از قسمت‌های آن افتتاح شود اما نه تمامی مجموعه. هتل رویانگ دیگر بزرگ‌ترین و بلندترین ساختمان این دو کره نیست، برج جهانی لوت در سئول که در سال 2017 تکمیل شد حدود 800 فوت از آن بلندتر است. اما این هتل همچنان بلندترین هتل در کره شمالی است. بااینکه تعداد برج‌های قابل سکونت این کشور در سال‌های اخیر بیشتر شده، اما ارتفاع این برج‌ها هنوز به هتل رویانگ نرسیده است.
سال‌هاست که دولت برای فرار از خجالت‌زدگی سعی در زنده نگه‌داشتن ساختمان کرده اما نصب نورهای LED خبر از برنامه‌هایی در آینده می‌دهد.
انتهای پیام/
