«آوای نشاط»، عباس بهارلو محقق، نویسنده و پژوهشگر سینمای ایران اخیرا با انتشار عکس فوق نوشته است:
«خیلی خوب به یاد دارم که از همان روزهای نخست جنگ تحمیلی سینماهای زادگاهم آبادان و هم‌چنین خرمشهر بلافاصله تعطیل شدند. رفتن به سینما در آن روزهای پر از آتش و خون و جنگ و گریز و مرگ و ویرانگری معنایی نداشت؛ اما بعدها که از شهرهای در محاصره و زیر بمباران فاصله گرفتیم و در استان‌های دورتر، که کیلومترها از صحنه‌های اصلی جنگ فاصله داشتند، ساکن شدیم، دریافتیم که به‌رغم آن‌چه «جنگ شهرها» نامیده می‌شد، سالن‌های سینما با تمهیدهای ساده‌ای رونق خود را بیش وکم حفظ کرده‌اند.
جلو سالن‌های سینما با گونی‌های انباشته از شن استتار و شیشه‌های درهای ورودی با نوار چسب‌های پهن و بلند محافظت می‌شدند تا در صورت حمله‌ی هوایی و موج انفجار آسیب کم‌تری به مردمی برسد که مشغول تماشای فیلم بودند. چند باری البته سینماها در این شهر و آن شهر بمباران شدند، اما اثر ویران‌گر بمب آن‌قدر دهشتناک نبود که مردم را از سینما رفتن بازدارد.
با دیدن چندباره‌ی این عکس از «سینما عصر جدید»، در یکی از روزهای نمایش فیلم «راه» (یلماز گونی، 1982)، به یک‌باره این فکر از ذهنم گذشت که آن‌چه «ترکش‌های جنگ» با سالن‌های سینما نکردند، ویروس به‌چشم‌نیامدنی «کوویدـ 19» (کرونا) با سینما کرد و اقتصاد سینما را نه فقط در ایران، بلکه در جهان با چنان بحران و اخلالی روبه‌رو کرد که تاریخ سینمای جهان با چنین کیفیتی به یاد ندارد.»
انتهای پیام/
