به گزارش آوای نشاط، شماره یک و مهم‌ترین آن‌ها موسوم به Watercress است که در فارسی به آن «آب‌تره»، «علف چشمه»،« بولاغ اوتی» و در کتاب‌های طب سنتی «جرجيرآبی»،«قره العین» و ... می‌گویند.
نام علمی این گیاه « Nasturtium nasturtium-aquaticum, N. microphyllum» از تیره شب‌بوها است که‌برگ‌های کوچک به رنگ سبز تیره دارد و معمولاً در کنار جوی، چشمه و باتلاق می‌روید.
به گفته کارشناسان آهن موجود در آب تره بیشتر از اسفناج، کلسیم آن بیشتر از شیر و ویتامین ث آن بیشتر از پرتقال است.
خاصیت ضد سرطانی آن مشخص‌شده و به دلیل داشتن یُد، برای کم‌کاری تیروئید نیز مفید است. همچنین دیابت نوع 2 را از بین می‌برد و دردهای مفاصل و روماتیسم را کم می‌کند.
گفته می‌شود ایرانیان باستان علاقه خاصی به آب تره داشته و آن را با نان می‌خوردند.
انگلیسی‌ها به خواص این گیاه پی برده و در مزارع مخصوص آن را کشت می‌دهند.(عکس زیر مزرعه کشت آب تره در همشایر است.)
در ایران نیز در چالوس و سیاه‌بیشه رویش طبیعی داشته و گفته می‌شود در منطقه «نیر» در اردبیل نیز کاشت و برداشت می‌شود.
انتهای پیام/
